از پنجره باریک سلول به آسمان شب چشم دوخت. زیر نور مهتاب شروع کرد به نوشتن: «درست در ساعت پنج و نیم صبح، وقتی خورشید از پشت ابرهای کبود بالا بیاید؛ من را تیرباران می‌کنند. ‌این را آن مرد چاقِ سبزه‌رو گفت؛ با همان لهجه عربی‌. بعد با پای برهنه از سلول بیرون کشاندنم و دست‏هایم را بستند. هنوز سرمایی راکه زیر پوستم ‌دوید، حس می‌کنم. صدای مردِ چاق در گوش‏هایم زنگ می‏زند: «ارمی!(1)»

 تپش قلبم را واضح‌تر از هر لحظه شنیدم. پلک‏هایم را روی هم فشردم، عرق سردی بر چهره‏ام نشست و دست‌هایم را از پشت گره کردم. خواستم آب دهانم را قورت بدهم، اما انگار راه گلویم بسته شده بود. هوا سرد بود؛ باد دور ساق‏هایم ‏پیچید و تا مغز استخوانم را سوزاند. یادم هست؛ دم دمای اذان بود. همیشه منتظر این لحظه‌ بودم و خیالِ پرواز به سویت را در سر می‌پروراندم. قرار داشتم قبل از رفتن حسابی با تو حرف بزنم؛ اما امروز صبح هر چه فکر کردم چیزی یادم نیامد، جز اینکه اول «اشهدم» را گفتم و بعد تصویرت مثل یک تابلویِ زیبا در نظرم آمد. انگار به جای آن پارچه سیاهی که بر چشم‌هایم بسته بودند؛ تو را می‌دیدم.

 نمی‏دانم چرا خندیدم؟! شاید به خاطر این بود که در تمام سال‌های اسارت، آن‌قدر واضح ندیده بودمت.

نمی‏‏دانم... نمی‏دانم چرا شلیک نکردند!؟ منتظر صدای شلیک بودم؛ اما... کشان‌کشان دوباره به همین سلولِ تاریک و نمور برگرداندنم. ایرانِ عزیزم! نمی‏دانی چه قدر این آخرین نامه‏ام را با شوق می‏نویسم. انگار فرصت زنده بودنم تنها به خاطر این است که آخرین نامه‏ را برای تو بنویسم. دست‏هایم می‏لرزد، شاید این نامه هیچ‌وقت به دستت نرسد! چقدر این جا سرد است و صدایِ جیر‏جیر موش‏ها یک لحظه قطع نمی‏شود؛ تپش قلبم مثل تیک تاک عقربه ثانیه‏شمار، لحظه‏های پایانی را می‏شمرد. پیر شده‏ام ایران... از دوری‌ات پیر شده‏ام.... در تمام این سال‏ها چیزی جز یاد تو مرا زنده نگه نداشته. هنوز هم دوست دارم، لا‌به‌لای موهای سیاهت یاس سپید بگذارم و ببافمشان.

خوب یادم هست؛ آخرین بار ده سال پیش بود که دیدمت. آن روز، باران می‌آمد؛ موهایت را بافته بودی. هنوز تصویرِ بارانی‌ات، کنارِ پیچک‌هایِ بلندِ حیاط توی ذهنم مانده. از غروب‏ها و طلوع‏هایِ گذران، از پاییزها و بهارانِ پی‌درپی چیزی جز نگاهت را نخواستم. ساعت‌ها، روزها، فصل‏ها و سال‏ها یک به یک مرا ریشخند می‏کنند و می‏گذرند. استخوان‏هایم زیرِ بارِ انتظارِ دیدنت می‏شکنند. چشم‌هایِ نگرانت را به خاطر دارم و آن دو بافته سیاه رنگِ موهایت را... و ‌اشک‌هایی که از پس دود اسپند محو بود؛ محو و غبارآلود... آه ایران... ایرانِ من... هر روز بغضم را فرو می‏دهم مبادا که ناله فراقم به گوش زندانبان سیه چهره برسد. این‌جا خیلی کم باران می‏بارد؛ اما هر بار که قطراتش را از پشت پنجره باریک سلول می‏بینم، توی دلم غوغا می‏شود. چرا آن روزِ بارانی، خوب و عمیق به چشم‌هایت نگاه نکردم و تصویرت در آیینه اتوبوس، دور و دورتر شد؟ چادرت در باد و باران رقصید و بویِ نمِ خاک دیوانه‏ام ‏کرد. آه... ایران... ایران عزیزم، هنوز عکسی راکه در آخرین دیدار به دستم دادی، نگه داشته‌ام؛ هر چند پوسیده‌ شده و دیگر چیزی از آن نمانده. پشتِ عکس برایم نوشتی «برایِ مردِ جنگم»... نمی‏دانم فردا با آنچه کنم؟ کاش می‏شد این عکس را هم با خودم ببرم. دیگر چیزی تا طلوع آفتاب نمانده... طنین پوتین‌های نگهبان‌ها بلند و بلندتر می‏شود. به طرف سلولم می‏آیند؛ دیگر چیزی نمانده که به خانه برگردم؛ به خانه برگردم و تو در را باز کنی و برای همیشه کنارت باشم. آه... ایران... ایرانِ عزیزم...»

درِ سلول با سر و صدای زیاد باز می‌شود. مرد قلم و کاغذ را توی جیب می‌گذارد. زندانبان، تنِ نحیفش را از جا بلند می‌کند و کشان‏کشان با خود می‌برد! بر چشم‏هایش پارچه سیاهی می‌بندند؛ باران بر‌اندام تکیده و رنجورش تازیانه می‏زند.

 سربازان روبه‌رویش صف می‌کشند. مرد سر بالا می‌آورد. سرهنگ چاق دستی بر سبیل پرپشتش می‌کشد و بلند فریاد آماده‌باش می‌گوید... سربازان تفنگ‏هایشان را بالا می‌آورند. مردِ جنگ لبخندی به لب دارد و استوار ایستاده است. سرهنگ به ساعتش نگاه می‌کند؛ درست پنج و نیم صبح است و بلندتر از قبل فریاد می‌زند: «ارمی!» 

نامه خیالی‌ِ‌اش، توی جیب، زیر باران مچاله شده و جوهرِ سرخِ قلم خیالی‌ِ‌اش روی لباسش می‌دود... 

ـــــــــــــــــــــــــ

1- شلیک ...